نماذج اشعار ساقى نامه
مطرب به نوا غلغله در انجمن افـكن صد دام ز مرغوله به مرغ چمن افكن
از زمزم مى ، زمزمه را آب دگـر ده وز شاخ نوا ، برگ گل وياسمن افكن
تذكرة ميخانه: ص463.
مطرب ره بلبل زده، سـاقى ره گـلزار گـل مـى شكفد بلبله را از سـر منقار
- در ميكده بگشاى سر چشمهء زمزم راه حرم از منزل وفرسـنگ بر آور
- خاكى ز در ميكده بر پرچم جم ريـز از طينت او حسـرت اورنگ بر آور
- در يوزه گر كوى خرابـات مــــــــغانيـم در كاسهء سر ريـخته ام حق قدم را
- همـت طلب از مشرب راندان قدح نـوش
- چون شيشه يكى پنبهء غفلت بكش از گوش
- مـن همـچو سبو خانه بمـيخانه گرفتـم
- تـا مسـت از انجا ببـرنـدم بـــــــــــــــــــــــسر دوش
- رنـدان فـناييـم ، زخـود فـارغ وآزاد
- نه در غـم فكرى، ونه در قيـــــــــــــــــد نجاتــى
- فرمانبر خـاص خـط پيشـانى خويشـيم
- كس را نـبود بـر ســـــر ما خــــــــــــــط وبـراتـى
- صد خشت بسر خورده ز اربـاب سـلامت
- درميــكـده افشرده چـو خــــــم پـاى ثبـــــــــــــاتـى
- در كيش مغان مستحق باده چـو مـا نيست
- مـا را رســد ار هست بمــــــــيخـانه زكـــــــــوتـى
- جز باده ننوشـيم وبـجز عشـق نورزيـم
- در مــذهب ما نيست جزين صـوم وصـلاتى
- مسـتان مـى معرفتـيـم ونشـناســيم
- از خـاك در ميكـده خوشـتر ، عــــــــــــرفــاتى
- فغـفور مريـدانه ره پــير مـغان گـير
- از خويـش سبـكبار شو رطـل گران گــــــــــــــيـر